De derde en laatste dag bracht ons naar Ribeira Sacra, een gebied dat de laatste jaren steeds meer van zich doet spreken. Of eigenlijk moet ik zeggen gebiedje, want het telt slechts 1250 hectare en 90 wijn producerende bodegas. Ook hier is de versnippering weer eindeloos, want die 1250 ha zijn verdeeld over 2800 boeren. Ribeira Sacra ligt tussen Ribeiro en Valdeorras. Naar Spaanse begrippen is het hier koel en vochtig, maar vergeleken met Rias Baixas..
Ribeira Sacra heeft iets mythisch. Ik herinner me dat rond 1997 Robert Parker er voor het eerst melding van maakte, en enkele rode wijnen heel hoog waardeerde. Niet, zoals je zou kunnen vrezen, omdat het krachtpatsers waren, maar juist om hun elegantie en fijnzinnigheid. Sindsdien hoorde en las ik steeds weer dat dit afgelegen gebied van een betoverende schoonheid moest zijn, maar bij die wetenschap bleef het dan ook. De wijnen waren nagenoeg onzichtbaar.
Alqueira
En zo begaven we ons op een mistige, koude ochtend naar dit inderdaad afgelegen wijngebied. Ons eerste bezoek betrof Algueira, wat een zekere faam heeft opgebouwd internationaal. In de totale middle-of-nowhere, bij het gehucht Sober (what’s in a name) vonden we toch nog redelijk gemakkelijk de bodega. Geen wijngaarden te zien, maar de bodega oogde verzorgd en bleek ook over een restaurant te beschikken (dat nog dicht was). De ontvangst was niet bepaald hartelijk. Een chagrijnige man liet ons mopperend binnen, zette ons in een steenkoude kamer aan een tafel en rukte een paar flessen aan. Het bleek de eigenaar te zijn, Fernando Gonzalez (foto), en even later voegde de wijnmaker zich er ook bij. Algueira beschikt over 20 hectare wijngaard die blijkbaar vlakbij lagen, zo bleek uit een video die vertoond werd. Als consultant-wijnmaker wordt de bekende Raoul Pérez ingehuurd. Van verschillende percelen en druivenrassen worden maar liefst 14 verschillende wijnen gemaakt, waarvan 3 wit en 11 rood.
Wit!
En ja, na de moeizame start van ons bezoek kwam Fernando wat meer los, het werd zelfs ondanks de kou in zekere zin wel gezellig. En we kregen 13 wijnen te proeven! Teveel om hier in detail allemaal te beschrijven. De drie witte wijnen waren fraai: loepzuiver, precies, met veel fruit en frisheid. De op gebruikte Frans eikenhouten barrica’s vergistte Escalada, een 100% Godello, was het sluitstuk en de beste van de drie. Complex en evenwichtig. We proefden hiervan zowel de jeugdige 2013, als een prachtig gerijpte 2009.
Mencia
Maar de belangrijkste druif van Ribeira Sacra is de rode Mencìa, en deze kwaliteitssoort is ook hier dominant. De ‘gewone’ Algueira tinto, een 100% Mencìa, is een wat boersige, maar smakelijke, sappige wijn. Maar de houtgerijpte Caravel en vooral de Pizarra toonden echt klasse. Waarbij de 2007 Pizarra ook liet zien dat Mencìa heel mooi kan ouderen. Complex, mineraal, perfecte tannines. Naast Mencìa worden er ook nog andere rode druiven verbouwd: Merenzao (Bastardo), Garnacha Tintorera, Caïn, Souson, Brancellao. Van sommigen worden blends gemaakt, maar in ieder geval was de hele serie zonder meer erg goed, met uitzondering van de Garnacha Tintorera, beter bekend als Alicante Bouschet en een druif die wat mij betreft verboden zou moeten worden voor kwaliteitswijn (wat in Frankrijk, waar hij ooit gecreëerd is, ook het geval is). Een ontdekking vond ik de Brancellao: de gewone Brancellao 2012 was prachtig in zijn complexiteit en balans, de Brancellao ‘Albarello’ 2009 nog gesloten, stug, maar in zijn zeer lange afdronk al zijn ware kwaliteit tonend.
Eindconclusie: terecht wordt Algueira door velen als de topper van Ribera Sacra gezien.
Morgen deel 2
